“ΤΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ…”
“Αυτοκίνητο χτύπησε γιαγιά που κρατούσε μωρό, με αποτέλεσμα τον μοιραίο θάνατό τους”, διάβασε η Αλεξία στα νέα της ημέρας.
«Όχι, όχι! Θα το αντιμετωπίσω σαν να μην έγινε ποτέ! Δεν έφτασε στα αυτιά μου ποτέ αυτή η φρικτή είδηση», σκέφτηκε. «Δεν χρειάζεται να αναπαράγω κακές ειδήσεις στο μυαλό μου. Σκέψου κάτι άλλο ευχάριστο, Αλεξία μου.»
Όμως, σε κάποιο βιβλίο διάβασε ότι είναι σωστότερο να μην κλείνεις τα αυτιά, να μην αγνοείς κάθε άσχημη είδηση, αλλά να την αγκαλιάζεις και να συμπονάς, να συναισθάνεσαι αυτόν που πονά. Αυτό σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, αν όχι άνθρωπο. Έτσι, πήρε βαθιά ανάσα και συλλογίστηκε τη φρίκη που θα ένιωσε ο γονιός που θα έμαθε ότι μέσα σε ένα λεπτό έχασε μάνα και παιδί! Πώς θα ένιωθε, αν συνέβαινε στην ίδια; Γιατί συμβαίνουν τέτοια πράγματα στον κόσμο;
«Δεν γίνεται να ακούω συνέχεια για τροχαία και δυστυχήματα! Πάμε από το κακό στο χειρότερο. Κάπως πρέπει να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Αύριο μπορεί να είναι το δικό μου παιδί, η αδελφή, ο αδελφός, η μητέρα, ο σύντροφος. Πρέπει να μπει μια τάξη. Πώς, όμως; Πώς;»
Είχε αναρωτηθεί κι άλλες φορές για το πώς μπορεί ο κόσμος να αλλάξει.
«Είναι η παιδεία. Αλλά τι γίνεται με αυτούς που δεν την έχουν; Γιατί, ποιος την έχει, θα μου πεις! Κι εγώ, που θεωρούμαι μορφωμένη, πόσες φορές έχω αυτοδικαιογηθεί ότι το φανάρι είναι πορτοκαλονεραντζί, ενώ είναι κόκκινο; Λίγες, αλλά και πάλι το έχω κάνει. Πόσες φορές δεν έχω σταματήσει στη διάβαση, γιατί βιαζόμουν και δεν προλάβαινα να δω τον πεζό; Αλλά δεν φαίνονταν και οι διαβάσεις! Οπότε δεν φταίω εγώ, τελικά, αλλά η πολιτεία.
Φταίει το κράτος που έχει άθλιους δρόμους. Μα πώς είναι έτσι οι δρόμοι; Τουριστικό νησί και η άσφαλτος πλέον έχει “σβήσει”, με αποτέλεσμα να φαίνεται το χαλίκι παρέα με λίγη άσφαλτο σαν κολλάζ! Για διαγραμμίσεις ούτε λόγος...
Πού είχα μείνει; Α, ναι. Τι γίνεται με αυτούς που τους λείπει η παιδεία παραπάνω από μένα, αφού, όπως είπα, κι εγώ δεν είμαι τέλεια; Εκείνοι είναι σίγουρα οι χάροι της ασφάλτου. Γι΄ αυτούς δεν πρέπει να υπάρχει αστυνόμευση; Να ελέγχονται για αλκοόλ, για το φανάρι κτλ. και να μπουν πρόστιμα, - που δεν θα τα σβήσει ο διοικητής της αστυνομίας, επειδή είναι κουμπάρος-, για να υπάρξει και η συμμόρφωση και τα χρήματα να διατεθούν για επιδιορθώσεις δρόμων, αφού σίγουρα θα μαζευτούν πολλά;
Και μιας και πιάσαμε το θέμα διεξοδικά, το πάρκινγκ λίγο είναι; Ο καθένας σταματάει όπου θέλει. Τις προάλλες πήγαινα σε δρόμο διπλής κατεύθυνσης με μια λωρίδα (λέω μια, αφού δεν υπήρχε διαγράμμιση) και ο κύριος μπροστά μείωνε την ταχύτητα, μείωνε... και τελικά σταμάτησε στη μέση του δρόμου, βγήκε από το αμάξι και πήγε στον απέναντι φούρνο να πάρει ψωμί! Είμαι σίγουρη ότι θα σκέφτηκε “1 δευτερόλεπτο θα κάνω.”. Ναι, κύριε, αλλά δεν είσαι ο μόνος που σκέφτεσαι έτσι κι έχω αναγκαστεί να οδηγώ ζιγκ-ζαγκ αντί σε ευθεία!
Δεν νομίζω η πολιτεία να κάνει κάτι αμέσως. Εμείς, ο κόσμος, πρέπει να ενεργοποιηθούμε. Θα υπάρχουν κι άλλοι που σκέφτονται όπως εγώ. Πρέπει να γίνουμε ένα και να μαζέψουμε κι άλλους. Θα φτιάξω σελίδα στο Facebook και θα ανεβάζω εικόνες με παράνομες σταθμεύσεις, θα τυπώσω αυτοκόλλητα που θα γράφουν «πάρκαρες λάθος» και θα τα κολλάω εκεί που πρέπει. Πολύ καλό αυτό, ναι, θα το κάνω. Είναι μια καλή αρχή. Μόλις παρκάρω, θα βάλω φαγητό στο σκύλο και θα φτιάξω ένα draft.»
Πάρκαρε, έβαλε φαγητό στο σκύλο. Ανέβηκε, έπλυνε τα χέρια της στο μπάνιο, ήπιε νερό, γιατί διψούσε, απάντησε στο τηλέφωνο που χτυπούσε. Μετά έπρεπε να μαγειρέψει.
(Βασιλική Διακογιαννάκη)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Οι απόψεις των διαχειριστών μπορεί να μην συμπίπτουν με τα άρθρα.
Ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του.
Αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές.
Κακόβουλα σχόλια αφαιρούνται όπου εντοπίζονται.
Η ευθύνη των σχολίων βαρύνει νομικά τους σχολιαστές.
Η ταυτότητα των σχολιαστών είναι γνωστή μόνο στην Google.
Όποιος θίγεται μπορεί να επικοινωνεί στο email μας.
Ενδιαφέροντα σχόλια σε όλα τα μέσα μας μπορεί να γίνουν αναρτήσεις.
Περισσότερα στους όρους χρήσης.