Συγκλονιστική ομολογία από γυναίκα στη Ρόδο : Ο παππούλης που μας έσωσε

 

Δύσκολες μέρες ζούσα εγώ και τα δυο μου παιδιά, μαθητές Γυμνασίου, μια μάνα γυναίκα, που έφυγε ο σύζυγος μου από το σπίτι γιατί βρήκε μια αλλοδαπή πριν δυο χρόνια και μας παράτησε.

Περήφανη και από ντροπή δίσταζα να ζητήσω, ενώ είχα τόσο μεγάλη ανάγκη, όχι χρήματα, αλλά φαγητό, ντρεπόμουν και ντρέπομαι να το δείξω ή να πω πεινώ. Καλοντυμένη, με χαμόγελο αν και πονεμένο, κανείς δεν κατάλαβε ότι πεινούσα, πεινούσαμε, δεν είχαμε ούτε ρεύμα και παραλίγο ούτε νερό.

Τα παιδιά μου, να μην έχω να τους πάρω τα σχολικά, τα ρούχα τους, το σάντουιτς, κάτι, δυο ολόκληρα χρόνια. Από την πείνα έπεσε το ένα μου παιδί πολλές φορές λιπόθυμο και πηγαίναμε στο νοσοκομείο της Ρόδου με διαγνώσεις υποσιτισμού κλπ μας έγραφαν διάφορα όπως βιταμίνες κ.α. ή μας τα έδιναν, περνούσε και πάλι ξανά τον ίδιο Γολγοθά.
Πήγαινα με το λεωφορείο σε πολλές εκκλησίες πήγαινα τις Κυριακές, ούτε κατάλαβε κανένας ιερέας ή απλός άνθρωπος τι είχα. Έκλαιγα κρυφά και ατελείωτα και με το κλάμα κοιμόμουν.

Παρακαλούσα τον Θεώ αν έστω ένας άνθρωπος με καταλάβει, με αντιληφθεί, με, με, με. Δυο χρόνια γύρισα τις περισσότερες Εκκλησίες στην Ρόδο. Κοντοστεκόμουν στο αντίδωρο μπρος στους πατέρες μήπως καταλάβουν από το πρόσωπο μου την πίκρα, την απογοήτευση, την προσμονή, την ελπίδα, την σωτηρία, την πείνα, την εξαθλίωση και θα μου έδιναν σημασία, ρωτώντας με, τι έχεις παιδί μου ή από που είσαι ; από που ήρθες και αν ζήτησα και δεύτερο αντίδωρο αν και ήθελα περισσότερα για να χορτάσουμε εγώ και τα παιδιά μου την πείνα όλης της εβδομάδας, δεν μου έδιναν, γιατί δεν έφτανε, γιατί έπρεπε να πάρουν όλοι και μετά αν περίσσευε, γιατί δεν ήταν για χόρταση μου είπε ένας ιερέας…. Με ευγένεια ζητούσα για την εβδομάδα… μάταια….

Ακούγοντας τόσα και τόσα και διάφορα για έναν ιερέα στην Ρόδο, πήγα, πήρα το Λεωφορείο αν και μακριά από το κέντρο, ζαλίστηκα, όμως έφτασα κάπου εκεί κοντά, βρήκα τον Ναό και μπήκα.
Είδα λοιπόν έναν ιερέα, με κατάλευκα μαλλιά και γένια, λειτουργούσε και πάσκιζε σαν να πονούσε, εγώ συγκεκριμένα μου έκανε εντύπωση ότι ένιωθε τι έλεγε στην Λειτουργία, ότι ζούσε με τον δικό του πόνο την ιερή αυτή στιγμή.

Τελείωσε η Λειτουργία, μισή ώρα να φτάσω να πάρω αντίδωρο, όχι γιατί είχε τόσο πολύ κόσμο και λόγω του Κορωναίου αλλά με κάθε άνθρωπο μιλούσε λίγο η πολύ, παρ’ ότι δεν μπορούσε να σταθεί και έλιωνε από ιδρώτα και τον σκούπιζαν οι βοηθοί του, μάλλον πόναγε κάτι είχε ή έχει ο άνθρωπος. Έφτασε η σειρά μου, ξαφνικά μου λέει καλώς ήλθατε για πρώτη φορά στον Ναό του Αγίου Τρύφωνα και ευελπιστώ να βρεις την ανάπαυση σου εδώ και θα δεις ότι τα πρόσκαιρα βιοτικά προβλήματα θα ξεπεραστούν εύκολα γιατί και στην εποχή μας γίνονται θαύματα και στους αμαρτωλούς γιατί αυτούς επισκέπτεται ο Θεός και κατασκηνώνει η Χάρη του στις ψυχές αυτές. Να χαμογελάς κανονικά, πίστευε κλπ

Έπαθα σοκ, έχασα την γη από τα πόδια μου, παραλίγο να λιποθυμήσω και άφωνη έφευγα από μπροστά του χωρίς να πάρω αντίδωρο, ξέχασα, αφαιρέθηκα τι να πω ; Με φώναξε δεν πήρες το αντίδωρο σου, αλλά έλα πάρε ένα ζυμωτό χωριάτικο πρόσφορο που προσκόμισα, αυτό ήταν το δεύτερο σοκ. Κάτι κατάλαβε, κάτι είδε, ευχαρίστησα τον Θεώ, προσκύνησα και έφυγα. Έλεγα Κύριε ελέησον σε όλο το δρόμο με δάκρυα, δεν κατάλαβα πως πέρασε περίπου μια ώρα στο λεωφορείο και είχα φτάσει στην στάση κοντά στο σπίτι μου.
Με το πρόσφορο αυτό τρώγαμε και οι τρεις για όλη την εβδομάδα σαν να ήταν το καλύτερο νόστιμο πλήρες φαγητό. Δόξα τον Θεώ και τον παππούλη !

Πλησίαζε Κυριακή, δεν είχα ούτε το εισιτήριο για το λεωφορείο να πάω στην εκκλησιά. Δεν τα κατάφερα τελικά να πάω για δεύτερη συνεχόμενη φορά. Στεναχωρήθηκα.
Προσπαθούσα να βρω τρόπο πως να πάω την μεθεπόμενη Κυριακή και στην λαϊκή από σύμπτωση, από λάθος δεν μπορώ να το εξηγήσω, άκουσα κάποιους ηλικιωμένους που μιλούσαν, πως θα πήγαιναν μ’ έναν γνωστό τους εκεί. Ντροπή ξε ντροπή, μίλησα τους μίλησα, τους παρακάλεσα αν μπορώ και εγώ να πάω μαζί τους μιας και δεν είχα άλλο μέσο ή ελπίδα να εκκλησιαστώ εκεί.
Στο τέλος πάλι ο παππούλης να μιλά λίγο ή περισσότερο με τον καθένα και κανένας τρίτος δεν τον άκουγε τι έλεγε σε όλον αυτόν το κόσμο. Έφτασα και εγώ, χάρηκε, μου είπε ότι θα μου έβαζε απουσία, αλλά ο Άγιος Τρύφωνας δεν κρατά απουσιολόγιο και μου είπε να περιμένω.

Λέω με φοβία αλλά και πίστη, τι να με θέλει ; Τελείωσε από το ιερό μετά μισή ώρα και είχε ένα μικρό καλαθάκι με τρία 5εύρα και κάτι κέρματα και μου λέει, αυτά τα τυχερά αυτής της Κυριακής είναι για σένα και έβγαλε από την τσέπη του ακόμα 50 ευρώ και μου λέει αυτά είναι για τα παιδιά σου γιατί βλέπω ότι φοράς βέρα και να μην έχεις πίκρα, αλλά χαμόγελο και δυνατή πίστη.

Αυτός ο άνθρωπος είναι πνευματικός, ξέρει και διακρίνει, έτσι είπα και λέω και αυτό έψαχνα από τους ιερείς και το βρήκα σε αυτόν τον παππούλη. Έτσι κάνει πάντα χωρίς να βλέπει κανείς σε όποιο άτομο ή οικογένεια κρίνει.
Τότε με λυγμούς του ανέφερα τα πάντα για μένα. Έμαθα και εγώ γι΄αυτόν.


Έχει πολλά σοβαρά προβλήματα υγείας όπως είπαν και γιατροί, γιατί είναι γνωστός εδώ. Φρόντισε και ίσως δυσκολεύτηκε για εμάς, αλλά τα κατάφερε. Μόνο στην Εκκλησία μπορούμε να τον δούμε ή από τύχη έξω σε κανένα σούπερ μάρκετ Πάντα όλους τους έχει σε απόσταση και εμένα, αλλά είναι κοντά σε όλους με τον τρόπο του, γιατί είναι άνθρωπος του Θεού. Πάντα λέει, ότι είναι Τίποτα, ότι είναι Αμαρτωλός κλπ. Ακόμα γελώντας λέει ότι είναι και πατάτα και λόγο διαβήτη γλυκοπατάτα γιατί αγαπά το χιούμορ.

Εδώ και λίγους μήνες, έχουμε και ρεύμα και φαγητό, με όποιον διακανονισμό έχει κάνει και τις δικές του γνωριμίες. Δεν πάει σε σπίτια, πολλές φορές τον καλέσαμε να ανταποδώσουμε την αγάπη του στο ελάχιστο δεν δέχεται. Απόμακρος με ευγένεια και όμως είναι ο προστάτης άνθρωπος μας που μας έστειλε ο Θεός και του εύχομαι εγώ και τα παιδιά μου στον παππούλη Αθανάσιο Μισσό, να έχει υγεία και πολλά χρόνια.
Δόξα τον Θεό και ευχαριστώ αν θα δημοσιεύσετε το γράμμα μου αυτό, αν και ο ίδιος δεν θα το αποδεχόταν.

ekklisiaonline