Εκεί όπου τα καταπράσινα βουνά ντεγκραντάρουν νωχελικά στη Μεσόγειο, εμφανίζεται ένας παράκτιος παράδεισος.
Η θάλασσα είχε άγριες διαθέσεις εκείνο το πρωινό, μα το καραβάκι “Tilos” έκοβε τα κύματα σταθερά, σαν να γνώριζε καλά τον προορισμό του. Σε δύο μόλις ώρες, η Ρόδος είχε μείνει πίσω και το μικρό λιμάνι της Φετίγιε μάς υποδεχόταν σαν μια τεράστια αγκαλιά. Ιστιοπλοϊκά λικνίζονταν απαλά στο νερό, ψαροκάικα δένονταν δίπλα τους και γύρω-γύρω μια πόλη απλή, καθαρή, σχεδόν ντροπαλή μες στην αρμονία της.
Η πρώτη εντύπωση δεν έχει υπερβολές, κραυγαλέα αξιοθέατα ή φανταχτερή τουριστική πρόσοψη. Αντίθετα, η Φετίγιε σε κερδίζει σιγά σιγά –με τα μίνιμαλ χρώματα, την ήρεμη χαμηλή δόμηση, τις βεράντες που ακουμπούν στο τοπίο χωρίς να το υποτάσσουν. Τον Ιούνιο, πολύ πριν κορυφωθεί η τουριστική σεζόν, έχεις την τύχη να τη γνωρίσεις όπως είναι στην ουσία της: φιλόξενη, απλή, βαθιά μεσογειακή.
Η περιήγηση ξεκινά με τα πόδια. Οι μυρωδιές του λιμανιού μπλέκονται με το ιώδιο της θάλασσας, τη βενζίνη των ψαροκάικων και τον ανθισμένο λεμονανθό. Οι πρώτες κουβέντες στα καφενεία δεν αφορούν τιμές και παζάρια, αλλά καφέδες, παιδιά που επιστρέφουν από το σχολείο και το σημερινό φρέσκο ψάρι.
Photo: Travel.gr
Photo: Travel.gr
Η γαστρονομία: Θάλασσα στο πιάτο και γη στο στόμα
Στην ψαραγορά της Φετίγιε, η ζωή έχει ρυθμό. Από τις πρώτες πρωινές ώρες, αστακοί (αυτοί με τις μακριές κεραίες), χταπόδια, καβούρια και κουτσομούρες απλώνονται σε πάγκους που μοιάζουν με σκηνή παραδοσιακού θεάτρου. Το σύστημα είναι απλό και μετρά έναν αιώνα ζωής: αγοράζεις ό,τι σου γυαλίσει από τον πάγκο, το παραδίδεις στο ταβερνάκι δίπλα και, λίγο αργότερα, κάθεσαι να το απολαύσεις ψητό, ραντισμένο με λεμόνι και λαδάκι και δίπλα ένα ποτήρι ρακί. Αυτή είναι η γαστρονομική ταυτότητα της Φετίγιε. Όχι «μοντέρνα». Αληθινή. Μια κουζίνα που δεν ακολουθεί μόδες. Μόνο τις εποχές.
Η σεφ Μαρία Εκμεκτσίογλου το λέει ξεκάθαρα: «Εδώ η παράδοση δεν είναι νοσταλγία. Είναι καθημερινότητα. Το φαγητό δεν εκμοντερνίστηκε. Άνθισε μέσα στην απλότητα».
Στα βουνά πάνω από την πόλη, στα μονοπάτια με τους κέδρους και τα πεύκα, φυτρώνουν μορχέλες – μανιτάρια μυστηριώδη, με όψη σαν αρχιτεκτονικό θαύμα. Στην ενδοχώρα, καλλιεργούνται ακόμα ρεβίθια όπως παλιά – μεταμορφώνονται σε ζεστά πιάτα ή γίνονται χλωρά σνακ, από αυτά που θυμίζουν παιδικά καλοκαίρια των ’80s.
Η κουζίνα της Φετίγιε είναι εποχιακή και ανεπιτήδευτη. Γήινη. Δεν σου φωνάζει· σου ψιθυρίζει. Και γι’ αυτό σε συγκινεί περισσότερο.
Ο πολιτισμός: Σιωπηλά τοπία, εύγλωττα ερείπια
Μια μικρή διαδρομή με το αυτοκίνητο –όχι πάνω από 40 λεπτά, κι ας μην τα μετράς όταν το τοπίο είναι τόσο όμορφο– σε φέρνει στο Λεβίσι. Ή Καγιακόι, όπως λέγεται πια. Ένα χωριό-φάντασμα. Πέτρινα σπίτια δίχως σκεπή, παράθυρα που κοιτούν στο κενό, δρομάκια που αγκαλιάστηκαν από την άγρια φύση. Οι Έλληνες της Λυκίας άφησαν πίσω τους έναν οικισμό με εκκλησίες, σχολεία, εργαστήρια. Σήμερα, στέκει σαν μουσείο μνήμης, γεμάτο από κάτι πολύ περισσότερο από πέτρες.
Στην Παναγία Πυργιώτισσα, ξεχωρίζεις ακόμη ίχνη από τοιχογραφίες, δάπεδα με ψηφιδωτά. Ο χρόνος εδώ δεν κυλά. Ανασαίνει. Και σου θυμίζει όσα χάθηκαν, αλλά και όσα επιμένουν να στέκονται όρθια.
Το φεστιβάλ: Η γαστρονομία ως γέφυρα
Ο λόγος της επίσκεψής μας ήταν ένα φεστιβάλ. Μα όχι ένα ακόμη γαστρονομικό event. Ήταν μια γιορτή με ταυτότητα, όραμα και κοινή γλώσσα: το φαγητό. Το φεστιβάλ της Φετίγιε, που διοργανώνεται κάθε χρόνο, είναι η έμπνευση της Μαρίας Εκμεκτσίογλου – σεφ, αφηγήτρια, γεμάτη πάθος. «Όταν είμαι στα κόκκινα», μας λέει, «φτιάχνω πίτα. Το άνοιγμα του φύλλο με ηρεμεί».
Η ιστορία ξεκίνησε αυθόρμητα. Ένα γεύμα, μια ιδέα, ένα “γιατί όχι;” από τη σύζυγο του δημάρχου – και κάπως έτσι στήθηκε η πρώτη έκδοση του φεστιβάλ. Χωρίς κονδύλια, αλλά με πολλή πίστη. Σήμερα, στηρίζεται από πολυτελή ξενοδοχεία, τοπικά εστιατόρια και σεφ από Ελλάδα και Τουρκία που μαγειρεύουν πλάι-πλάι, συζητούν, γελούν, δοκιμάζουν, ανταλλάσσουν ιδέες.
Αν και ο άστατος καιρός μάς στέρησε κάποιες υπαίθριες δράσεις, οι γεύσεις και οι άνθρωποι ήταν εκεί. Και η αίσθηση; Ότι δεν ήσουν επισκέπτης, αλλά καλεσμένος. Όχι παρατηρητής, αλλά συμμέτοχος.
Επιστροφή με γεμάτη καρδιά
Η Φετίγιε δεν σε συγκλονίζει με φαντασμαγορία. Σε κατακτά με λεπτομέρειες. Με το χαμόγελο των ανθρώπων, με τη δροσιά στην αυλή της ταβέρνας, με τη μυρωδιά του ψητού ψαριού που απλώνεται στη βραδινή πόλη. Είναι ένας τόπος που δεν υπόσχεται, απλώς προσφέρει. Και γι’ αυτό, θέλεις να ξαναγυρίσεις.
Όταν το καραβάκι ξεκινά για το ταξίδι της επιστροφής, κουβαλάς μαζί σου κάτι περισσότερο από φωτογραφίες: μια λαχταριστή πίτα από τα χέρια της Μαρίας, μια ιστορία με θέα το Καγιακόι, και τη βεβαιότητα πως, ακόμα και στα πιο απλά πράγματα, υπάρχει χώρος για μαγεία.
Η θάλασσα είχε άγριες διαθέσεις εκείνο το πρωινό, μα το καραβάκι “Tilos” έκοβε τα κύματα σταθερά, σαν να γνώριζε καλά τον προορισμό του. Σε δύο μόλις ώρες, η Ρόδος είχε μείνει πίσω και το μικρό λιμάνι της Φετίγιε μάς υποδεχόταν σαν μια τεράστια αγκαλιά. Ιστιοπλοϊκά λικνίζονταν απαλά στο νερό, ψαροκάικα δένονταν δίπλα τους και γύρω-γύρω μια πόλη απλή, καθαρή, σχεδόν ντροπαλή μες στην αρμονία της.
Η πρώτη εντύπωση δεν έχει υπερβολές, κραυγαλέα αξιοθέατα ή φανταχτερή τουριστική πρόσοψη. Αντίθετα, η Φετίγιε σε κερδίζει σιγά σιγά –με τα μίνιμαλ χρώματα, την ήρεμη χαμηλή δόμηση, τις βεράντες που ακουμπούν στο τοπίο χωρίς να το υποτάσσουν. Τον Ιούνιο, πολύ πριν κορυφωθεί η τουριστική σεζόν, έχεις την τύχη να τη γνωρίσεις όπως είναι στην ουσία της: φιλόξενη, απλή, βαθιά μεσογειακή.
Η περιήγηση ξεκινά με τα πόδια. Οι μυρωδιές του λιμανιού μπλέκονται με το ιώδιο της θάλασσας, τη βενζίνη των ψαροκάικων και τον ανθισμένο λεμονανθό. Οι πρώτες κουβέντες στα καφενεία δεν αφορούν τιμές και παζάρια, αλλά καφέδες, παιδιά που επιστρέφουν από το σχολείο και το σημερινό φρέσκο ψάρι.
Photo: Travel.gr
Photo: Travel.gr
Η γαστρονομία: Θάλασσα στο πιάτο και γη στο στόμα
Στην ψαραγορά της Φετίγιε, η ζωή έχει ρυθμό. Από τις πρώτες πρωινές ώρες, αστακοί (αυτοί με τις μακριές κεραίες), χταπόδια, καβούρια και κουτσομούρες απλώνονται σε πάγκους που μοιάζουν με σκηνή παραδοσιακού θεάτρου. Το σύστημα είναι απλό και μετρά έναν αιώνα ζωής: αγοράζεις ό,τι σου γυαλίσει από τον πάγκο, το παραδίδεις στο ταβερνάκι δίπλα και, λίγο αργότερα, κάθεσαι να το απολαύσεις ψητό, ραντισμένο με λεμόνι και λαδάκι και δίπλα ένα ποτήρι ρακί. Αυτή είναι η γαστρονομική ταυτότητα της Φετίγιε. Όχι «μοντέρνα». Αληθινή. Μια κουζίνα που δεν ακολουθεί μόδες. Μόνο τις εποχές.
Η σεφ Μαρία Εκμεκτσίογλου το λέει ξεκάθαρα: «Εδώ η παράδοση δεν είναι νοσταλγία. Είναι καθημερινότητα. Το φαγητό δεν εκμοντερνίστηκε. Άνθισε μέσα στην απλότητα».
Στα βουνά πάνω από την πόλη, στα μονοπάτια με τους κέδρους και τα πεύκα, φυτρώνουν μορχέλες – μανιτάρια μυστηριώδη, με όψη σαν αρχιτεκτονικό θαύμα. Στην ενδοχώρα, καλλιεργούνται ακόμα ρεβίθια όπως παλιά – μεταμορφώνονται σε ζεστά πιάτα ή γίνονται χλωρά σνακ, από αυτά που θυμίζουν παιδικά καλοκαίρια των ’80s.
Η κουζίνα της Φετίγιε είναι εποχιακή και ανεπιτήδευτη. Γήινη. Δεν σου φωνάζει· σου ψιθυρίζει. Και γι’ αυτό σε συγκινεί περισσότερο.
Ο πολιτισμός: Σιωπηλά τοπία, εύγλωττα ερείπια
Μια μικρή διαδρομή με το αυτοκίνητο –όχι πάνω από 40 λεπτά, κι ας μην τα μετράς όταν το τοπίο είναι τόσο όμορφο– σε φέρνει στο Λεβίσι. Ή Καγιακόι, όπως λέγεται πια. Ένα χωριό-φάντασμα. Πέτρινα σπίτια δίχως σκεπή, παράθυρα που κοιτούν στο κενό, δρομάκια που αγκαλιάστηκαν από την άγρια φύση. Οι Έλληνες της Λυκίας άφησαν πίσω τους έναν οικισμό με εκκλησίες, σχολεία, εργαστήρια. Σήμερα, στέκει σαν μουσείο μνήμης, γεμάτο από κάτι πολύ περισσότερο από πέτρες.
Στην Παναγία Πυργιώτισσα, ξεχωρίζεις ακόμη ίχνη από τοιχογραφίες, δάπεδα με ψηφιδωτά. Ο χρόνος εδώ δεν κυλά. Ανασαίνει. Και σου θυμίζει όσα χάθηκαν, αλλά και όσα επιμένουν να στέκονται όρθια.
Το φεστιβάλ: Η γαστρονομία ως γέφυρα
Ο λόγος της επίσκεψής μας ήταν ένα φεστιβάλ. Μα όχι ένα ακόμη γαστρονομικό event. Ήταν μια γιορτή με ταυτότητα, όραμα και κοινή γλώσσα: το φαγητό. Το φεστιβάλ της Φετίγιε, που διοργανώνεται κάθε χρόνο, είναι η έμπνευση της Μαρίας Εκμεκτσίογλου – σεφ, αφηγήτρια, γεμάτη πάθος. «Όταν είμαι στα κόκκινα», μας λέει, «φτιάχνω πίτα. Το άνοιγμα του φύλλο με ηρεμεί».
Η ιστορία ξεκίνησε αυθόρμητα. Ένα γεύμα, μια ιδέα, ένα “γιατί όχι;” από τη σύζυγο του δημάρχου – και κάπως έτσι στήθηκε η πρώτη έκδοση του φεστιβάλ. Χωρίς κονδύλια, αλλά με πολλή πίστη. Σήμερα, στηρίζεται από πολυτελή ξενοδοχεία, τοπικά εστιατόρια και σεφ από Ελλάδα και Τουρκία που μαγειρεύουν πλάι-πλάι, συζητούν, γελούν, δοκιμάζουν, ανταλλάσσουν ιδέες.
Αν και ο άστατος καιρός μάς στέρησε κάποιες υπαίθριες δράσεις, οι γεύσεις και οι άνθρωποι ήταν εκεί. Και η αίσθηση; Ότι δεν ήσουν επισκέπτης, αλλά καλεσμένος. Όχι παρατηρητής, αλλά συμμέτοχος.
Επιστροφή με γεμάτη καρδιά
Η Φετίγιε δεν σε συγκλονίζει με φαντασμαγορία. Σε κατακτά με λεπτομέρειες. Με το χαμόγελο των ανθρώπων, με τη δροσιά στην αυλή της ταβέρνας, με τη μυρωδιά του ψητού ψαριού που απλώνεται στη βραδινή πόλη. Είναι ένας τόπος που δεν υπόσχεται, απλώς προσφέρει. Και γι’ αυτό, θέλεις να ξαναγυρίσεις.
Όταν το καραβάκι ξεκινά για το ταξίδι της επιστροφής, κουβαλάς μαζί σου κάτι περισσότερο από φωτογραφίες: μια λαχταριστή πίτα από τα χέρια της Μαρίας, μια ιστορία με θέα το Καγιακόι, και τη βεβαιότητα πως, ακόμα και στα πιο απλά πράγματα, υπάρχει χώρος για μαγεία.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Οι απόψεις των διαχειριστών μπορεί να μην συμπίπτουν με τα άρθρα.
Ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του.
Αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές.
Κακόβουλα σχόλια αφαιρούνται όπου εντοπίζονται.
Η ευθύνη των σχολίων βαρύνει νομικά τους σχολιαστές.
Η ταυτότητα των σχολιαστών είναι γνωστή μόνο στην Google.
Όποιος θίγεται μπορεί να επικοινωνεί στο email μας.
Ενδιαφέροντα σχόλια σε όλα τα μέσα μας μπορεί να γίνουν αναρτήσεις.
Περισσότερα στους όρους χρήσης.