Κώστας Συμεωνίδης: «Έζησα τις 10 πιο δύσκολες μέρες της ζωής μου»

Το να ξεκινάς από την Κρήτη διασχίζοντας τη θάλασσα με μια σανίδα κι ένα κουπί με προορισμό την Κύπρο, δεν το λες και λίγο. Ωστόσο, ο Κώστας Συμεωνίδης, ο άνθρωπος που κατάφερε να διανύσει 700 χιλιόμετρα, παλεύοντας με τα κύματα, μιλά για την απόφασή του να πραγματοποιήσει ένα τόσο παράτολμο εγχείρημα, περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε και εξηγεί τον φιλανθρωπικό συμβολισμό της προσπάθειάς του.

Από τον Παντελή Παναγιώτου

Αλήθεια, πώς αποφάσισες να δοκιμάσεις ένα τόσο παράτολμο εγχείρημα;

Για να είμαι ειλικρινής, ήταν μια δική μου πρωτοβουλία και ήταν κάτι που ήθελα πολύ να κάνω. Ήταν, κατά κάποιο τρόπο, το επόμενό μου βήμα. Στο παρελθόν υπήρξαν άλλες δυο προσπάθειες. Η πρώτη η οποία έγινε το 2013 από την Πάφο μέχρι τη Λεμεσό και το 2014 από το Καστελόριζο μέχρι τη Λεμεσό, σημειώνοντας 400 χιλιόμετρα. Οπότε, σκέφτηκα φέτος να δοκιμάσω τα 700 χιλιόμετρα ξεκινώντας από την Κρήτη.

Πόσο μεγάλο ρίσκο ήταν για σένα το να διασχίσεις τη θάλασσα διανύοντας μια τόσο μεγάλη απόσταση;

Ήταν μεγάλη απόφαση. Φυσικά, για να μπορέσει να γίνει πραγματικότητα όλο αυτό, χρειάστηκε πολλή προπόνηση ώστε να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε σε κάτι τέτοιο προκειμένου να ολοκληρώσουμε την προσπάθεια με επιτυχία, η οποία ξεκίνησε περίπου οκτώ μήνες προηγουμένως. Παρόλα αυτά, δεν σου κρύβω ότι οι δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε ήταν πολλές…

Οι μεγαλύτερες δυσκολίες, ποιες ήταν;

Οι πρώτες δυο μέρες ήταν αρκετά δύσκολες. Οι καιρικές συνθήκες δεν ήταν καθόλου ευνοϊκές με αποτέλεσμα να χρειάζεται ακόμα περισσότερη προσπάθεια. Ο αέρας και τα κύματα της θάλασσας δημιουργούσαν ρεύματα εναντίον μου, κάτι που με παρέκλινε της πορείας, δημιουργώντας περισσότερη αντίσταση. Υπήρχαν μέρες που κωπηλατούσα για 11 και 13 συνεχόμενες ώρες. Αυτό εξαρτιόταν πάντοτε από τις καιρικές συνθήκες. Μεγάλος αντίπαλος ήταν επίσης ο ήλιος. Υπήρχαν στιγμές, όμως, που κατά τη διάρκεια της μέρας έπρεπε να κάνουμε μικρά διαλείμματα, αναλόγως των συνθηκών που είχαμε να αντιμετωπίσουμε.



Φόβοι και αμφιβολίες ότι κάτι μπορεί να πάει στραβά και ίσως δεν καταφέρεις να φτάσεις στον τελικό σου προορισμό, δεν υπήρχαν;

Η αλήθεια είναι ότι υπήρχαν μέρες που φαίνονταν ατέλειωτες. Κάποια στιγμή, ακόμα και το σκάφος που μας συνόδευε αντιμετώπιζε προβλήματα με τη μηχανή, όμως δεν το έβαλα κάτω. Ήμουν σίγουρος ότι θα τερματίσω. Δεν υπήρξε ποτέ κάτι αρνητικό στο μυαλό μου. Ήμουν αφοσιωμένος στο στόχο μου και ήξερα πως ό,τι κι αν συμβεί, δεν θα ήταν αρκετό για να μας κάνει να τα παρατήσουμε. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να κάνω πάνω από 70 χιλιόμετρα ημερησίως. Κάθε μέρα είχα ένα στόχο. Μόνο τον στόχο μου σκεφτόμουν, μέρα με τη μέρα.

Ονειρευόσουν τη στιγμή του τερματισμού;

Ναι! Το πίστεψα, όμως, ακόμα περισσότερο την 8η μέρα, όταν βρεθήκαμε στα ανοικτά της Κύπρου και είχαν αρχίσει να φαίνονται από μακριά τα φώτα της Λεμεσού. Τότε, ήμουν πλέον σίγουρος ότι όλα πήγαν καλά και πλησίαζε το τέλος όλης αυτής της προσπάθειας.

Πρακτικά, πόσο δύσκολο ήταν αυτό; Το να διανύεις μια τόσο μεγάλη απόσταση ισορροπώντας πάνω σε μια σανίδα;

Ήταν μια προσπάθεια που ξεκίνησε στις 19 Αυγούστου. Θα έλεγα ότι ήταν από τις δέκα πιο δύσκολες μέρες της ζωής μου. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής, υπήρχε ένα σκάφος το οποίο συνόδευε εμένα και την ομάδα μου, μέσα στο οποίο είχαμε την ευκαιρία να ξεκουραζόμαστε κυρίως τα βράδια όπου ήταν ακινητοποιημένο, μέχρι το επόμενο πρωί που συνεχίζαμε από το ίδιο σημείο. Ήμασταν αρκετά προετοιμασμένοι όσον αφορά την αντοχή και τη διατροφή μας, προκειμένου να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε όρθιοι πάνω σε μια σανίδα για τόσες ώρες ημερησίως. Θεωρώ, όμως, ότι η ομάδα αλλά και ο καπετάνιος μας, Παύλος Δαμιανού, ήταν από τους πιο σημαντικούς παράγοντες που βοήθησαν ώστε να γίνει αυτή η προσπάθεια πραγματικότητα.



Στη στεριά είχες την απαιτούμενη συμπαράσταση και στήριξη;

Πολλοί μου έλεγαν ότι ήταν μεγάλο το ρίσκο μου. Μου έλεγαν ότι είμαι λίγο τρελός που πάω να δοκιμάσω κάτι τέτοιο. Όμως, μιλώντας με την ομάδα και τους συνεργάτες μου, ακόμα και με τους φίλους μου, λάμβανα μεγάλη ενθάρρυνση και δύναμη. Πίστευαν ότι θα τα καταφέρουμε, δεν είχαν αμφιβολία. Ήξεραν μέχρι πού μπορούσαμε να φτάσουμε.

Η οικογένεια και οι κοντινοί σου άνθρωποι, σε στήριζαν το ίδιο;

Ναι! Ένα μεγάλο μερίδιο στήριξης και συμπαράστασης είχε αναλάβει και η αδελφή μου, η οποία με βοήθησε πολύ ακόμα και στην εξεύρεση χορηγών, αλλά και άλλοι σημαντικοί άνθρωποι που συνέβαλαν με τον τρόπο τους και ήταν πρόθυμοι να τρέξουν για τις χορηγίες, ώστε να μπορέσουμε να μαζέψουμε ένα σημαντικό χρηματικό ποσό, το οποίο προσφέραμε στο Κέντρο Προληπτικής Παιδιατρικής Κύπρου και ανέρχεται περίπου στις 33 χιλιάδες ευρώ.

Χρειάστηκαν μεγάλες θυσίες για να το πετύχεις αυτό;

Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας υπήρχε βδομάδα που έκανα μέχρι και 30 ώρες προπόνηση. Στερήθηκα πολλά, όμως ήξερα πως αυτή τη φορά ήμουν πολύ πιο έτοιμος γιατί γνώριζα τι είχα να αντιμετωπίσω.



Πριν ανέβεις στη σανίδα στις 19 Αυγούστου, τι σκεφτόσουν;

Το μοναδικό πράγμα που είχα στο μυαλό μου, ήταν να μπορέσω να φέρω εις πέρας τον στόχο μου. Τίποτα άλλο.

Ποια αισθήματα σε κατέκλυσαν όταν έφτασες στη Λεμεσό;

Μόνο ικανοποίηση. Ύστερα από δέκα μέρες σκληρής προσπάθειας, μόνο χαρά και ικανοποίηση μπορούσα να αισθάνομαι.

Από πού άντλησες δύναμη;

Από τον 10χρονο γιο μου.

Θα έλεγες ότι αυτό που κατάφερες ήταν ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα της ζωής σου;

Από τη στιγμή που δεν υπήρξε κάποιος άλλος μέχρι στιγμής που να έχει δοκιμάσει κάτι τέτοιο, τότε σίγουρα αυτό είναι κάτι που με κάνει να αισθάνομαι περήφανος. Θεωρώ ότι αυτό που κατάφερα δεν είναι κάτι που μπορεί να κάνει ο οποιοσδήποτε. Δεν ξέρω αν αυτό αποτελεί το μεγαλύτερο επίτευγμα της ζωής μου, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι επιφυλάσσει το μέλλον, όμως σίγουρα τη δεδομένη στιγμή είμαι πολύ ικανοποιημένος.

Σκέφτεσαι, δηλαδή, να επιχειρήσεις κάτι μεγαλύτερο από αυτό στο μέλλον;

Θα προτιμούσα να μην κάνω σχέδια για το μέλλον. Έχω μεγάλους και πολλούς στόχους, όμως θα προτιμούσα να γίνονται όλα στην ώρα τους.

Ακολουθείς πάντοτε το ένστικτο σου;

Πάντα. Ξέρω ότι αυτό που θα μου μπει στο μυαλό, θα γίνει πραγματικότητα!



Τι σημαίνει επιτυχία για σένα;

Να βάζεις στόχους και να μπορείς να τους ολοκληρώνεις. Το ίδιο συμβαίνει και στη ζωή, γιατί δεν γίνεται διαφορετικά. Γενικά, μου αρέσει να βάζω μεγάλους στόχους. Μου αρέσουν οι προκλήσεις.

Πόσα χρόνια ασχολείσαι με τον αθλητισμό;

Ο αθλητισμός πάντα υπήρχε στη ζωή μου. Δεν σταμάτησα ποτέ να γυμνάζομαι. Τον τελευταίο καιρό ασχολούμαι επαγγελματικά, παραδίδοντας μαθήματα ιστιοσανίδας και σανιδοκωπηλασίας. Στο παρελθόν υπήρξα προπονητής ιστιοπλοΐας, συμμετέχοντας σε τρεις ολυμπιάδες. Όμως, αυτό είναι κάτι που απολαμβάνω. Δεν το βλέπω καθόλου ως επάγγελμα.

Τι είναι για σένα η θάλασσα;

Η θάλασσα είναι η ζωή μου. Δεν μπορώ να παραλείψω ούτε μέρα από το να την επισκεφθώ, είτε για προπόνηση είτε ακόμα και για προσωπική απόλαυση.

Έχεις σκεφτεί πώς αυτό που κατάφερες μπορεί να λειτουργήσει και ως πρότυπο για νέα άτομα που θέλουν να ασχοληθούν με το άθλημα;

Ελπίζω μέσα από τις προσπάθειές μου να μπορέσω να μυήσω κόσμο ή ακόμα και να προτρέψω άτομα να ασχοληθούν με τα θαλάσσια αθλήματα. Το συγκεκριμένο άθλημα είναι κάτι που σε γυμνάζει, σε χαλαρώνει. Είναι ένα πολύ ευχάριστο και προσιτό άθλημα. Δεν παίζει ρόλο η ηλικία και η σωματική κατάσταση.


Πηγή : Περιοδικό Down Town, τεύχος 510

Παράπονα Ρόδου